Klasik edebiyatımızda gül, çiçekler içinde en güzeli olarak kabul edilir. Adına nice şiirler yazılmıştır. Bülbül gül için figan edip küle döner, sevilenin yoluna güller dökülür. O gül ki, eşsiz kokusu o Kutlu Elçi’nin kokusudur denilir.
Gülü sevmeyen hemen hemen yoktur. Fakat gülün bir de dikenleri vardır, battığı zaman kanatır, can yakar. Gülü isteyen dikenlere katlanmalıdır.
Yine klasik edebiyatımızın dilince gidelim: Sen güle taliplisin, gülün güzelliğinden pay alma derdindesin. Hiç dikenine katlanmadan bu isteğe erebilir misin? Çarşı pazarında gül alınıp gül satılan, gülden terazi kurulan, toprağı ve taşı gül olan bir gülistanın sakinisin. O halde dikeni görüp niçin elini çeker, şikâyetlenirsin?
Şimdi sor kendine; gülü gerçekten seviyorsan, istiyorsan dikeni de gülden kabul etmez misin?