İnsanın, bir başkasında hata görmesi son derece kolaydır. Hatta insan, diğerinde yanlış görmeye meyyaldir diyebilirim. Başkalarının hataları, kişinin kendi hatasızlığını gösterir. En azından insan böyle inanır. Fakat burada şüphelerim var. Mesela Jung; “Açık edilmemiş hatalarımızı daima düşmanımızda görürüz.” der. Yani insan kabul edemediği, yüzleşmediği ve bu sebeple görmezden geldiği kişisel hatalarını, günahlarını bir başkasında görür. Böylece kendini temize çektiğini sanır, ya da başkalarının da kendi gibi olduğunu düşünerek rahatlar. Karşımızdaki düşmanımız ise hata bulmada son derece hızlı ve isabetli oluruz. Düşmanın hatası bizi sevindirir. Bu sebeple ona karşı her zaman taarruz halinde olur ve en küçük hatasını bile hemen görebiliriz. Ama bu görüş, kendimize karşı bir körlük doğurur. Çünkü aynı hatadan bizde de vardır ve ona karşı ilgisiz ve bilgisiz rolüne girmemiz gerekir. İşte burada devreye bir başkasının hatası girerek bizi rahatlatır. Bunda sonra gafletli (kör) günler kendini gösterir. O halde şöyle diyebilirim, insan başkalarının hataları üzerinden kendi başarılarını ilan eder ve bunu yapmaya son derece meraklıdır.