Doğal bir duygu olan öfke, bir saldırganlık tepkisi olup hem hiddet hem de şiddet barındırır. İnsanın istediği şeylere ulaşamaması akabinde kendini gösteren öfke, bu sebeple bir nakıslık halidir ve olgunlaşmamış insanın sıfatıdır. Çünkü öfkenin belirdiği yerde akıl görevini yerine getiremez. Ani ve düşünmeden hareket edilir. Tek mesele intikam alıp rahatlamaktır. Bu sebeple sağduyunun sesi dinlenmez. O halde öfke aklın baş düşmanlarından biridir. Kişi kendini öfkenin kollarına bıraktığından her türlü düşünsel faaliyetten de uzaklaşmış olduğu gibi kendini nasihat ve öğüte de kapatmıştır. Hatta öfkeli birine nasihat edildiğinde daha da çok sinirlenir. Öfkenin ateşi aklın işlevlerini etkisiz hale getirmiştir. Öfke zamanla bir ahlâk haline gelebilir.
İnsan, öfkeyle sorunlarını çözebilir ve hatta başkalarının, istediği şekilde hareket etmesini sağlayabilir. Burada artık patolojik bir durum söz konusudur. Öfkeye sadece duygusal bir tepki olarak bakmak yanlıştır çünkü öfke arttıkça bedende de çeşitli emareler görünür. Öfkelenen insan ağlayabilir, sebepsizce gülebilir, eğer öfkesi sönmezse kendine zarar verebilir. Kısacası öfkeye, beden ülkesinde aklın karar verme yetisinin sona ermesi olup gazap kuvvetinin insanın azalarına yön vermesi olarak bakabiliriz.