Evin ilk çocuğu olmak hem büyük avantaj hem dezavantajdır. İlk çocuğun heyecanıyla tüm heves ve dikkat çocuğun gelişiminde kullanılır. Aksırsa bile hastanelere koşulan, adına koçlar kesilip mevlütler okutulan çocuktur ilk çocuk. Bu kadar ilgi ve alakaya karşı şımarmamak imkansız olduğundan ilk çocukların şımarıklığı görmezden gelinir. Anne ve babasının biricik evladı olarak ne yapsa yeridir. Hele hele ilk torun, ilk yeğen gibi sıfatlara da sahiplerse başlarından tacı, ellerinden fermanı eksik olmaz. İstekleri emir telakki edilir. Ne var ki eve gelen yeni bir kardeş bu sefahat dönemini sonlandırır ve hükümdarı tahtından eder. Artık anne babayı paylaşma, tüm ailenin ilgisini kaybetme gibi korkular baş gösterir. Üstüne üstlük gelen yeni bebekle ilk çocuğa abi/abla olma gibi mesaisi hiç bitmeyen bir görev de teslim edilmiş olur. Bu görev aslında ileride oldukça kullanışlı bir rütbe olacaktır. Lakin taht kavgaları yani kardeş kavgalarının birçoğu ilk çocukların ailenin ilgisini kaybetmekten korkması ve kendinden küçüğe faturayı kesmesiyle sonuçlanır. Abi/abla olmanın verdiği tüm yetki ve etkiler zaman içerisinde bir nimete dönüşür ve ilk çocuk olmanın verdiği haklı gurur üstlerinde her zaman kalır. Ondan ablalar ve abiler evin baş tacıdır; anne babanın gölgesi, kardeşlerinin acil durum rehberidir.
Kategoriler