İnsanın hem dünya için hem âhiret için en önemli sermayesi kendisidir. Ömrünü, vaktini, imkânlarını, sahip olduğu kişisel donanımı ve potansiyelini boş işlere harcayan insan müsrif değil de nedir? İnsan tabağındaki yemeği bitirmediğinde israf etmiş olur. Yemek bir nimet ve rızıktır. Nimetlerin en büyüğü olan kişinin kendi donanımı, yani vücut azaları ve manevi kabiliyetleri ebediyet için kullanılmadığında daha büyük israftır. Vakit ise ömrün kendisidir. Ârifler günün yirmi dört saatini yirmi dört altına benzetirler. Akıllı kimseye her gün yirmi dört altın verseniz onu kendince en faydalı şekilde değerlendirmenin yollarını arar. Bekletip, biriktirip, kullanmayıp ne yapacak? Akıllı insan saatlerini ebediyeti için sermaye yaparken, akılsız insan ise boş işlerle, ilgilerle tüketir. Yani israf etmiş olur.
Peki, biz vaktimizi, imkânlarımızı, donanımımızı, sahip olduğumuz potansiyeli israf ederken aslında neyi israf etmiş oluyoruz?