Yerli otomobil üretmek, uzun yıllardır Türkiye’nin hayallerini süsleyen önemli hedeflerden biriydi. Aslına bakılırsa araba üretmek Türkiye gibi bir ülke için “zor hedef” sayılabilecek çapta bir girişim değil. Yanlış anlaşılmasın, otomobil üretmenin önemsiz ya da basit bir iş olduğunu söylemiyorum. Fakat tarihte gemileri karadan yürütmüş, Sina Çölü gibi dünyanın en zor yerlerinden birini dev bir orduyla yürüyerek geçmiş, Viyana kapılarına kadar dayanmış bir milletin evlatları için otomobil üretmek sıradan bir iş olmalı. Ne var ki imparatorluk ufkumuzu kaybedince yalnızca coğrafî olarak değil, zihin olarak da küçüldük. Edirne ile Kars arasını kapsayan bir sınır çizmedik sadece, zihinlerimizi de bu alana hapsettik. Ve birileri sürekli başaramayacağımızı telkin etti bize. Yapmaya çalıştığımız zamanlarda da engellendik. Devrim arabalarının başına gelenler hepimizin malumu. Çünkü Türkiye birileri için pazardı. Maddi yardımlarda bile otoyol yapma şartı konuldu. Sonra o otoyollara yabancı menşeli benzin istasyonları dikildi. Böylece Batı üretti, biz satın aldık.
Türkiye’nin Türkiye’den büyük olduğuna inanan başka birileri çıktı ve 2011’de “daha fazlasını yapabiliriz” dedi. 2017’de ise “babayiğitler” olarak tanımlanan beş şirketin oluşturduğu Türkiye’nin Otomobili Girişim Grubu (TOGG) 20 milyar liranın üzerinde yatırım yaparak yerli otomobili üreteceği fabrikayı kurdu. Projenin yurt dışından çalıntı olduğunu, parçalarının dışarıdan getirileceğini, fabrikanın faaliyete geçemeyeceğini iddia edenler oldu. Fakat kim ne derse desin, yerli otomobil TOGG’un banttan inmesi için artık sayılı günler kaldı. 2023 yılının ilk çeyreğinde satışa sunulacak. Bazıları çıktı yine sosyal medya meydanına ve fabrikanın çalışmadığını, hatta ortada fabrika bile olmadığını söylemeye başladı. Öyle zannediyorum ki 2023 Nisan ayından sonra da başka bir kulp takacaklar projeye. Ama olsun. Şaşkınlar ve gafiller görmeseler işitmeseler de kervan yoluna devam edecek.