Çocuklar, bakım verenleri tarafından karşılanması gereken sevgi, ilgi, korunma, saygı, aidiyet hissetme ihtiyaçlarıyla dünyaya gelir. Eğer çocuğa iyi gelmeyen, onu travmatize eden bir tutum sergilediğimizi düşünüyorsak önce ebeveyn olarak kendi eksiklerimize yönelik destek almamız, hatalı söz ve davranışlarımızı ivedilikle bırakmamız gerekir.
Çocuğun yaşadığı durum karşısında yetersiz kalıyor, onun için ne yapacağımızı tam anlamıyla bilmiyor olsak da bir yandan uzman desteği alırken diğer yandan evladımıza “her durumda yanında olacağımızı, onu çok sevdiğimizi, önemsediğimizi” hissettirmek önemlidir. Çocuğuyla ilişkisini sağaltmaya kararlı ebeveynler için, hemen her durumda telafi imkanı mevcuttur. Gerektiğinde psikiyatri ve ilaç desteğinin yanı sıra küçük yaş gruplarında oyun terapisine, büyük yaş grubunda ise terapi desteğine başvurulabilir.
Dış etmenler nedeniyle yaşanan travmalarda ise önce travmaya sebep olan durumun engellenip çocuğun güvenliğinin sağlanması gerekir. Ardından çocuğun zorlu duygu ve düşüncelerine kulak vermek, alan açmak önemlidir.
Çocukları travmatize edebilecek görüntü ve yayınlardan korumak, yaşadıklarını hatırlatacak unsurlardan uzak tutmak; kimlerle arkadaşlık ettiklerini, gün içinde nelere maruz kaldıklarını takip etmek de aynı şeyin tekrar yaşanmaması için alınması gereken tedbirlerdendir.